Toch geen 300 dagen zomer

Lieve vrienden & familie, 

Al wachtend op het vertrekken van de bus hebben weer tijd gevonden. Nu doen we misschien wel alsof we nooit tijd hebben, maar zo'n verhaaltje schrijven is soms nog een hele taak. Gisteren hadden we bijvoorbeeld genoeg tijd, maar Japanse puzzels, films en boeken kregen de voorkeur. De laatste update kwam nog uit Vietnam. Ondertussen zijn we twee landen verder en hebben we de Dongs omgeruild tegen Kippen en daarna tegen de Baht. Vooral de Kip blijft een heerlijke muntsoort waar genoeg grappen mee te verzinnen waren. Maar even terug naar Vietnam..

Bij onze laatste update bevonden we ons in Nha Trang. Dit was ons laatste strand momentje in twee maanden, waar we dan ook goed gebruik van hebben gemaakt. Ons volgende doel was Hoi An, en dit wilden we bereiken door een beruchte Vietnamese nachtbus. Bij aankomst leek alles nog zo mooi, maar dit werd snel anders. Eerst werden we naar een bus verwezen die onze nachtbus zou zijn. Hier hebben we een kwartier voor de bus gewacht omdat de Vietnameesjes bezig waren een scooter in de bus te laden. Het zal vast in theorie een mooi idee zijn geweest, maar een scooter op zijn voorwiel rechtop voorin de bus te zetten lijkt mij toch vragen om problemen. Na veel wringen was het gelukt en konden we onze bus in naar onze plekken.. die bezet waren. De bus was blijkbaar dubbel geboekt en na veel klagen kregen we toch nog stoelen aangewezen. Hierop kwam het vrouwtje van het busbedrijf die ons naar de bus had gewezen de bus in om te melden dat we in de verkeerde bus zaten. Wij naar een andere bus, die toen nog bijna leeg was. Echter kwamen er al snel genoeg zoveel mensen bij dat het gangpad vol lag met Vietnameesjes. Deze vonden vooral Sabine heel leuk en probeerden half op haar stoel te liggen. Ondertussen vocht ik een territorium oorlog uit met de reservebuschauffeur. Wat een heerlijke busrit hebben we gehad.

In Hoi An kwamen we onze Amsterdamse vriend (hoewel ik Amsterdam-Noord eigenlijk niet erken als Amsterdam) Koel tegen. Deze was samen met zijn broer ook door Vietnam aan het trekken. In Hoi An hebben we de eerst de oude stad met een fietsje bekeken. De dag erna hebben we een scooter gehuurd om naar het treinstation te gaan. Op de terugweg kwamen we langs de Marble Mountains. In deze hoge rotsen zaten allemaal kleine tempels verstopt. Elke keer als je dacht dat je alles gezien had vond je weer een nieuwe grot met een tempeltje. Na deze tempelspeurtocht hebben we met de gebroeders Koel een kookcursus gedaan. Tijdens de markettrip ben ik kapot gemaakt door een Vietnamees van 1,50m omdat Sabine meer bier kon drinken en ik s middags aan de cola had gezeten. Na deze verbale vernedering ('you a lady') verplaatsten we ons naar de keuken. Onder leiding van de superdrukke doch zeer lieve gastvrouw hebben 'juicy boy' (sebas koel), 'kapper' (kasper koel), 'iets met girl' (Sabine) en 'lucky boy' (had me bij t eerste gerecht al in mn hand gesneden) de beste Vietnamese gerechten klaargemaakt.

Hierna volgde de prachtige treinrit van Hoi An naar Hué. Langs steile rotsen en hoge bergen reed de trein door verbluffend landschap. In Hué heb ik het geluk gehad van een hele dag ziek op bed. Sabine heeft op haar eigen fiets het stadje verkend alvorens we de nachttrein naar Hanoi namen. Na de hel van de nachtbus was deze trein een verademing. 

In Hanoi was het koud. We hadden ons totaal niet voorbereid op kou, en dat zouden we merken ook. Sabine heeft hier meteen nieuwe schoenen gekocht omdat het op de slippers niet meer te doen was. In Hanoi zijn we rustig wezen wandelen in de oude stad. Hier bezochten we onder andere het Hanoi Hilton (gevangenis voor Amerikaanse krijgsgevangenen (oa McCain zat hier)) en de temple of literature.

Na een paar dagen in Hanoi vertrokken we naar Cat Ba Town. Cat Ba is precies hetzelfde als Halong Bay, alleen miste het de vele toeristen en drukke overvolle boten. Hier regelden we een tweedaags verblijf op een boot. De eerste dag trokken we met in totaal 13 mensen de baai in. Het uitzicht van zo'n boot was fantastisch, wat mede kwam door de strakblauwe lucht. Na diverse grotten, kayaksessies en veel gezelligheid met 2 Tazzies verlieten de overige 11 mensen s avonds de boot; wij waren blijkbaar de enige die in de baai gingen overnachten. Deze overnachting was heerlijk! Eerst kregen we een reusachtig diner voor twee in de stilte van een van de baaien. Na dit diner trokken we ons terug in de prachtige hut. Slaapzakken waren wel nodig doordat het behoorlijk koud was geworden. Al genietend van het verkrachten van 'Hotel California' door Vietnamezen in een karaokebar verderop in de baai vielen we in slaap. Die gekke Vietnameesjes, zelfs in zo'n mooie en rustige plek is er karaoke. Het had ook wel weer iets speciaals..

Tijdens ons korte verblijf in Hanoi daarna zijn we nog naar het Ho Chi Minh mausoleum geweest. Hier lag onze grote communistische vriend zijn dagen te slijten in een marmeren paleis. Het gevoel om zo dicht bij een zeer bekend dood figuur te zijn was heel apart en luguber. Toch een ervaring om niet te vergeten. Die avond vertrokken we naar een plek waar het nog kouder was; het bergdorp Sapa. Samen met Paulien en Arthur vertrokken we per trein naar deze ijskoude bestemming. Eenmaal daar konden de handschoenen en mutsen besteld worden, het was zo verschrikkelijk koud.

De eerste dag zou het mooi weer worden en hebben Sabine en ik een wandeltocht gedaan naar een naburig dorp. Doordat de sfeer zo idyllisch was en het zonnetje goed begon te schijnen was het een zeer geslaagde tocht. De volgende dag zijn we met Arthur en Paulien een trektocht gaan doen naar meer dorpen. De natuur was fantastisch alleen liet het zonnetje het deze dag afweten. Na die avond afscheid te hebben genomen van de twee vertrokken we zelf richting Dien Bien Phu.

Dankzij (alweer) een strakblauwe lucht was deze trip onvergetelijk. Het rijden door de bergen met ongerepte natuur maakte deze trip een stuk korter dan deze in werkelijkheid was. Na het uitgeven van onze laatste Dongs in Dien Bien Phu namen we de volgende dag de bus richting Laos. Samen met twee Fransen (waarvan 1 in Epe (voetnoot van Sabine: voor de mensen die niet weten waar dit ligt, bespaar je de moeite)(voetnoot van Leon: naast het mooiste plaatsje van Nederland) stage heeft gelopen en verdomd veel op Jeremy Clarkson leek) en vele lokalen begaven we ons richting Udomxai. Na hoge bergen, groene velden en veel kleine dorpjes waren we in Udomxai. Dit plaatsje heeft de charme van een busstation en dus besloten we om 15:00 te bus door te pakken naar Luang Prabang.

We waren echter vergeten dat in Laos ALLES ver weg is. Zelfs 100km kun je 4 uur over doen zijn we achter gekomen. De weg was zo slecht dat het busje constant over de weg aan het manouvreren was met 10km/h. Gelukkig wilde de chauffeur de vertraging inhalen door 120km/h te gaan over de rest van de semi-asfalt wegen. Na vele malen ons hoofd te hebben gestoot aan het plafond (het trilde nogal) kwamen we om 22:00 aan in Luang Prabang.

Luang Prabang is waarschijnlijk het meest relaxede plaatsje waar we tot nu toe geweest zijn. De kalmte die er heerste in combinatie met de sfeer van het buddistische plaatsje zorgde voor een bijna niet-Aziatisch dorp. Hier verbleven we een paar dagen door rustig aan het water te zitten, tempels te bekijken en te genieten. Ook huurden we een scooter om lekker op eigen houtje naar een lokale waterval te gaan. Hoewel het zeer koud was in de ochtend (de minitenen van Sabine hebben er nog steeds last van), scheen het zonnetje de rest van de dag heerlijk.

Na dit rustige dorp stond het zuipoord Vang Vieng op het programma. Zelfs deze plek die vooral bekend stond om het drinken had wel die Laoïstische relaxede sfeer over zich heen. Er werd wel gedronken, maar gewoon relaxed (op een tube in het water). De omgeving rond Vang Vieng bestond uit reusachtige brokken, waardoor het leek op een versie van Halong Bay op land. Vanwege deze omgeving en de (in verhouding) lage prijs besloten we een ballontocht te doen. Het uitzicht van 600 meter over zo'n gebied is toch anders dan beneden. De avondzon die verdween achter de enorme rotsen zorgde voor een adembenemend uitzicht. Onvergetelijk vanwege de natuur en de doodsangst op Sabines gezicht.

Om de omgeving ook vanaf het water eens goed te bekijken besloten we een kanotocht te doen. Na 30km door het (blijf het maar zeggen) schitterende gebied bleef een fantastische herinnering over en veel spierpijn. Doordat ons Koreaans gezelschap nog nooit in een kano had gezeten heeft Sabine er nog wat blauwe plekken aan overgehouden. Het leek hen heel logisch door te roeien en ons zijwaarts een stroomversnelling af te duwen. Gelukkig kregen we onze gewenste wraak en vielen deze gekke Koreanen nog vaak in het water. Tijdens deze kanotocht kregen we ook de kans nog een stuk te tuben door een grot. Ondanks het ijskoude water konden we het toch zien als een positieve ervaring. 

Na deze drukke dagen vertrokken we richting de hoofdstad Vientiane. Hier was eigenlijk niet zoveel te beleven op een bowlingbaan na. Na vele potjes bowlen waren we klaar met Vientiane en vertrokken we richting de grens met Thailand. Via de International Friendship Bridge kwamen we aan in Nong Khai in Thailand, waar we een nacht hebben doorgebracht. Vanuit ons balkonnetje aan het water keken we uit over Laos. De volgende stap was de nachtbus naar Chiang Mai...

Volgende keer meer over de rest van ons verblijf in Thailand en Myanmar. We vliegen de 15e naar Myanmar om daar 10 dagen het land met ons gezelschap te verblijden. Daarna zullen we weer een update gaan maken met hopelijk mooie fotos. Nu is het eerst tijd om verder te slapen!

Kusjes en knuffels, 

Leon & Sabine