Een onverwachte wending

Lieve familie en vrienden,

Na enige tijd hebben we weer genoeg meegemaakt om een blog te vullen. Dit zinnetje had ik ook drie dagen na de vorige blog kunnen neerzetten, maar toen had ik geen zin om te schrijven. We zijn al weer enige landen verder en ons paspoort begint er steeds meer uit te zien als een paspoort van de gemiddelde drugsdealer. Zo waren ze bij de Colombiaanse immigratie zeer onder de indruk van hun eigen stempel in mijn paspoort. Na enig boos kijken en totaal verward zijn kreeg ik toch weer een nieuwe stempel om dit land binnen te gaan. Kijk nu al uit naar het moment dat we het land uit moeten, aangezien ze dan twee entree stempels vinden en een verstopte exit stempel. Als dat geen vragen gaat opleveren... gelukkig staat dat al aan het eind van de blog.

Maargoed, terug naar de reis. Vorige keer waren we op weg naar Boquete, het beruchte plaatsje waar twee Nederlandse meiden waren verdwenen. Aangekomen in het wild west plaatsje van Panama waren de Amerikaanse bejaarden de enige die iets met dit thema te maken konden hebben (waarschijnlijk hebben een paar nog wel in een Clint Eastwood film gespeeld, zo oud waren ze). Boquete is een idyllisch bergplaatsje waar 'tranquillo' bij de meeste het levensmotto is. Dit had blijkbaar zoveel impact op de Amerikaanse gepensioneerden dat ze besloten dit dorp te koloniseren. Ondanks een overvloed aan typische Yanks was het heerlijk om hier te zijn. Helaas waren we beide niet helemaal fit zodat we vooral aan het relaxen waren.

Toch hebben we nog wel wat dingen gedaan. Zo hebben we een koffieplantage bezocht en vooral veel rond gelopen. Ook mijn kapperbezoek was een hoogtepuntje; voor slechts 3,50 dollar kreeg ik mijn gewenste knipbeurt. Ze verstond geen woord Engels en toen we vertelden dat we via internet bij haar waren gekomen was ze totaal verbaasd. Ze wist immers niet eens dat ze ergens op internet stond.

Na enkele dagen vertrokken we richting Santa Catalina; het surfersplaatsje aan de kust waar men ook spectaculair kon duiken. Je kon hier namelijk duiken in het nationaal park Coiba. Dit eiland was enkele jaren geleden nog een gevangenis, maar nadat men erachter kwam dat er zich vele zeldzame diersoorten op het eiland en in het water eromheen bevonden, besloten ze de gevangenen te transporteren naar een iets minder tropisch en idyllisch eiland. Voor ons dus een mooie mogelijkheid om weer wat duikjes erbij te doen.

Na een bootritje richting Coiba begon ons avontuur onder water. Sabine was behoorlijk bang geworden nadat de Oostenrijkse eigenaar had gezegd dat ze bij Coiba zeker haaien zou zien. Eenmaal onder water had ze alle schroom van zich af geslagen en kon het genieten beginnen. Coiba is een waar paradijs voor de onderwater fan, het zit vol met allemaal diverse grote zeedieren en heel veel haaien. Op een gegeven moment zwommen er zo'n 20 haaien om ons heen, die allemaal tot op een halve meter dichtbij kwamen. Zo konden we rustig deze mooie beesten eens goed bekijken. Uiteindelijk hebben we drie duiken gedaan en elke keer was een heerlijk schouwspel. Na dit bezoekje aan de onderwaterwereld stond ons Panama stad weer te wachten. Hier hebben we rustig de laatste dag doorgebracht voordat een volgend hoofdstuk op de planning stond; op naar Mexico.

In Mexico aankomen leek makkelijker dan gedacht, helaas hadden de weergoden andere plannen. Ons vliegtuig kreeg verschrikkelijk veel last van turbulentie en je werd letterlijk je stoel bijna uitgeslingerd. Het gegil van enkelen aan boord hielp ook niet mee, waardoor we even dachten dat dit wel eens een vlucht te veel zou zijn (Sabine riep een paar keer "we gaan dood!!). Gelukkig landden we enkele uren later na veel gestuiter in Mexico-Stad. Hier werden we opgewacht door onze goede vriend Robert-Jan, of zoals hij zichzelf nu noemt; Roberto-Juan. Na onze spullen in het hostel te hebben gedropt gingen we de stad in om onze eerste Coronatjes te nuttigen.

De volgende dag gingen we met RJ de eerste toeristische hotspots van de stad af. Zo bezochten we het paleisje, een kathedraal, de Starbucks (belangrijk volgens RJ), het museum van antropologie en een leuk parkje ernaast. Hierna gingen we ons focussen op een van de belangrijkste evenementen van het jaar; het Eurovisie Songfestival. Doordat we al enige tijd weg zijn waren we niet op de hoogte van alle details, maar gelukkig kon RJ ons op de hoogte brengen. Zo wist hij ons te vertellen dat we waarschijnlijk veel punten van Letland zouden krijgen omdat ons nummer daar op 4 in de Itunes download lijst stond. Zeer belangrijke informatie voor zo'n boeiend tv gevecht.

Onze derde dag in Mexico-Stad gingen we naar een buitenwijk waar je op een bootje kon rondvaren en bier drinken; een soort koningsdag in het klein. Het was redelijk verstopt maar gelukkig hadden we onze vertrouwde gids Roberto-Juan bij ons. Met zijn uitstekende gevoel voor richting ging hij ons voor op zoek naar de plek waar we aan boord konden. Na slechts twee uur lopen kwamen we erachter dat het naast de metrohalte lag waar we waren uitgestapt. Toch hebben we een heerlijke dag gehad met 1,2 liter Coronaflessen en een heerlijk zonnetje. Ook de route liet ons een andere kant van de stad zien, nog bedankt hiervoor! Vermoord/verkracht/beroofd worden op de Calle Sabina was altijd al een droom voor me..

Ook Theotihuacan stond uiteraard op onze planning. Omdat die arme RJ moest werken vertrokken we met zijn tweeen richting dit enorme tempelcomplex. Onze heenreis werd opgevrolijkt door de beste jaren 80 muziek en tot Sabine's spijt kon ik alles meezingen; beste busreis tot nu toe! Doordat we vroeg bij het complex aankwamen was het nog koel en zeer rustig. Hierdoor was de beklimming van de tempels ook nog te doen en het uitzicht werd niet verpest door groepen Japanners en dikke Amerikanen.

Na Mexico-Stad vertrokken we naar Oaxaca, een dorpje in het zuiden van Mexico. De weg naar de dorp was fantastisch; het landschap leek zo te zijn weggelopen uit een western. Met hoge cactussen en eindeloze woestijnheuvels was het een genot om naar buiten te kijken. Oaxaca was een klein dorpje aan de rand van deze wildernis. De Spaanse invloeden waren duidelijk terug te zien in de straten en gebouwen. Hier hebben we de eerste dag rondgelopen en zijn naar een museum geweest over de regio. De tweede dag ontmoetten we nog een Nederlandse waarmee we nog naar wat diverse kleine musea zijn gegaan.

Na dit dorp gingen we door naar San Christobal de Casas. Dit Zapatas hoofdkwartier was een genot om enkele dagen door te brengen. De hoofdstraat was weer eens kolonial hoogtepunt met diverse kerkjes en marktjes. Het enige nadeel was het overschot aan dreadlocks en dezelfde hippies die iedereen armbandjes wilden verkopen. Gelukkig was dat ook echt het enige nadeel, want het dorp had een fantastische sfeer en was heerlijk om te verblijven. Toch kwam er aan al het relaxen een eind en was het weer tijd om op tempeljacht te gaan.

Als eerste stond Palenque op het programma, een tempelcomplex in het midden van een jungle. De weg naar dit dorp toe was een hel; een busrit door de bergen met om de 10 meter een serie drempels waar je koppijn van kreeg. Gelukkig was het dorpje nabij het complex wel de moeite waard. Na een nachtje slapen vertrokken we s ochtends naar de tempels. Het was duidelijk dat men nog steeds niet alles van dit gigantische complex had opgegraven. Zo was de eerste tempel die we zouden moeten zien nog een heuvel die nog compleet uitgegraven moest worden. De tempels ernaast waren echter schitterend, zeker in combinatie met de sfeer van de jungle er omheen.

Een nachtrit richting verder kwamen we aan in Merida. Dit plaatsje zou dezelfde koloniale schoonheid moeten hebben als Oaxaca en San Christobal en een soort 'hidden gem' zijn in Mexico. Helaas ligt het in Yucatan en dus al ontdekt door duizenden toeristen. Doordat het laagseizoen is waren wij de enige toeristen in de stad, en dus het slachtoffer van tientallen toeristen touts die ons allemaal wat wilden verkopen. De sfeer was dus voor ons totaal weg en we waren dan ook niet onder de indruk van dit stadje.

Tijdens ons verblijf hier besloten we verder te gaan met onze tempeljacht en dus stond een dagtrip naar Chitzen Itza op de planning. Dit complex staat op de zogenaamde wereldwonderenlijst en was dus verplichte kost voor de reiziger. Het complex was een indrukwekkend geheel van oude gebouwen met de bekende piramide waar ze mensen offerden in het midden. Hoewel onze eerste indruk niet zo heel positief was ("dat ding is best klein" (quote van Sabine)), veranderde onze mening snel na het zien van de rest. Het hoogtepunt was wel de ball court waar mensen vroeger wedstrijden deden en de verliezer werd onthoofd, wat werd uitgebeeld op de muren er omheen. Gelukkig waren we er weer vroeg en dit viel te merken in de hoeveelheid toeristen. Toen we aankwamen waren er nog slechts twee tourbussen, maar bij vertrek stonden er wel 30 bussen en er waren er meer in aantocht.

Na Merida vertrokken we richting de kustplaats Tulum. Dit plaatsje is vooral bekend vanwege de stranden en de Maya tempels aan de zee. Het strand kwam voor ons later, dus we besloten er slechts de tempels te bezoeken en weer door te gaan. Het complex was zeer klein, echter kreeg het een hele gave sfeer doordat er achter tempels van een paar honderd jaar oud een helderblauwe zee lag.

Na vele weken cultuur snuiven was het weer tijd om mensen jaloers te maken met strandfoto's. Cozumel stond als eerste op de planning, en dat bleek een goede zet. We merkten dat we waren aangekomen in het verschrikkelijk toeristische gedeelte van Mexico en we dachten al snel aan doorgaan, totdat we aankwamen bij ons hostel. We vonden een heerlijk rustig hostel met alles wat we wilden. Een lekker zwembad, pooltafel, relax gedeelte en een schone keuken. Eindelijk vonden we weer een plek waar we weer een paar dagen konden relaxen en tot rust komen. Ook lag het net buiten het toeristische gedeelte waardoor het heel rustig was en je niet direct buiten werd belaagd door honderden verkopers. De bedoeling was om hier 1 nacht te slapen en uiteindelijk werden het er vijf.. Ook moesten we weer wat duikervaring opdoen en het was genieten geblazen. Met zichtbaarheid van dertig tot veertig meter, haaien, veel schildpadden, nog meer gave vissen en schitterend koraal was dit een heerlijke plek om het onderwaterleven te bestuderen. 

Toch kwam aan al het moois een eind en vertrokken we via Playa del Carmen terug naar Mexico-Stad. Hier hebben we nog een avond doorgebracht met RJ en zijn collega's, waardoor we de volgende dag brakjes een soort markt van diverse landen (oa Nederland) overgingen die hun land aan het promoten waren. Na afscheid te hebben genomen van RJ pakten we het vliegtuig terug naar Bogota om van daar Zuid-Amerika te verkennen. Ook de terugweg vanaf Mexico bleek niet zo makkelijk als gedacht. Toen we wilden inchecken werd ons verteld dat we een ticket uit Colombia nodig hadden om mee te mogen. Uiteraard hadden wij dit niet aangezien we met de bus door naar Ecuador zouden gaan. Bovendien hadden we de vorige keer ook geen ticket nodig om Colombia in te komen. Na een uur met de man achter de balie en zijn manager te hebben gepraat besloten ze de colombiaanse immigratie te bellen. Gelukkig goed nieuws, we mochten het land in als we een hotel in Bogota hadden. Ook dit hadden we niet, maar gelukkig hadden we nog vijf minuten om er een te boeken voor de check in sloot. Het is een wonder dat we het vliegtuig hebben gehaald. 

Eenmaal aangekomen in Bogota was het toch allemaal wat anders dan het makkelijke Mexico. We kwamen totaal vermoeid aan en na kort buiten te zijn geweest besloten we dat het niet heel prettig/veilig eruit zag gingen we terug naar ons hostel. Gelukkig wisten we nog een heerlijke pizza te scoren bij een vriendelijke Colombiaan. 

De volgende dag besloten we een fietstocht te doen om Bogota beter te leren kennen. Samen met vele Amerikanen en een gids trokken we de stad door. Uiteraard fietsten wij als ervaren Hollandse fietsers voorop door de heuvelachtige straten van deze stad. Zo fietsten we door het centrum, een begraafplaats, een hoerenwijk, een sloppenwijk en nog veel meer. De tocht was zeer interessant doordat je zo'n stad toch echt van een andere kant ziet. 

Na Bogota stond de lange trip naar het zuiden op het programma. In twee dagen trokken we richting de Ecuadoriaanse grens. Hier stopten we langs de meest rare plaatsen waar toeristen nog niet vaak kwamen. Dit werd ook duidelijk gemaakt toen we deze route namen. Zo was er een stuk waar je afgeraden werd s nachts te reizen omdat er geregeld overvallen op bussen zijn door guerilla troepen. Gelukkig kwamen we veilig aan in het grensplaatsje Ipiales waar je nog het gevoel had dat je elk moment beroofd kon worden. Maarja, als het aan de calle Sabina in Mexico niet gebeurde zou het hier ook nooit gebeuren.

Na een korte periode in Colombia was het de tijd om de grens over te trekken. De immigratie was een genot aan beide kanten. Eerst kreeg ik een zeer bezorgde en vragende blik van de Colombiaanse immigratie. Hoe kon het dat ik geen exit stempel had? Na goed zoeken kon er een vriendelijk lachje af en kreeg ik de volgende stempel naast mijn entree stempels. Nu heb ik een mooie Colombiaanse pagina in mijn paspoort waar ik nog geen tien minuten later weer een vragende blik over kreeg. Nu zaten ze me bij de andere kant van de brug bij de Ecuadoriaanse immigratie raar aan te kijken. Wat moest ik met drie Colombia stempels en waarom heeft dat joch in vredesnaam vijf namen? Sabine had ook last van het stempelprobleem maar op een andere manier zaten ze nu niet te klagen bij haar volledige naam..

Eenmaal in Ecuador waren we in recordtempo in het hostel in Otavalo. Eerst konden we direct mee met een collectivo (bus voor 12 man waar ze er altijd meer in proberen te proppen), en daarna hadden we snel aansluiting op het busstation. We waren nog de rustige Colombianen gewend maar bij het busstation in Tulcan kregen we meteen een nieuw Zuid-Amerika te zien in de vorm van drukke kleine Ecuadoriaantjes. Het waren weer Aziatische tafarelen met vele mensen die je allemaal in hun bus wilde krijgen. We besloten mee te gaan met het kleine dikkertje dat mijn tas alvast besloot in te laden in een bus.. 

Nu zitten we in Otavalo en het is voor ons doen ijskoud. Gelukkig is er morgen een gigantische zaterdagmarkt waar we ons vast en zeker kunnen opwarmen.

Niet lang meer te gaan voor ons tot we terug komen, de tijd gaat verschrikkelijk snel. We kijken heel erg uit naar de laatste twee maanden maar toch stiekem ook al naar het terugkomen en om iedereen weer te zien!

Veel kusjes en knuffels, 

Sabine & Leon